Przenosiny!!

Jenova

Jenova patrzyła podejrzliwie, jakby chciała wyczuć, czy za tym zachowaniem również nie kryje się jakiś podstęp. W końcu szepnęła:
- Pozwolę ci pójść ze mną, jeśli mnie stąd wyprowadzisz. Bez żadnych numerów! - ostatnie słowa wypowiedziała z naciskiem.

Hitsugaya

Nadras kiwnął palcem aby poszła za nim. Podszedł do ściany lochu i z całej siły nacisnął podłogę pod pochodnią; kawałek odchylił się jak na zawiasach i już przed uciekinierami stał szeroki tunel, zdolny pomieścić i Jenovę i Nadrasa. Mały człowieczek poszedł przodem, biorąc przedtem pochodnię. Jenova posłusznie poszła za nim, oglądając się, czy nie idzie za nimi pościg. W końcu dotarli do końca tunelu, w którym osadzone były stare dębowe drzwi z małą klamką.
- Pani teraz wyjść przez te drzwi prosto z kryjówki mojego złego pana, na wolność! - krzyknął podekscytowany Nadras - a wielki i zaradny Nadras pójdzie z panią!
Jenova, nie zwracając uwagi na małego, skaczącego z radości człowieczka, szybko otworzyła drzwi i wyszła z tunelu. Natychmiast ogarnęły ją złe przeczucia. Nie była na dworze, lecz w wielkiej komnacie, ze stojącymi wartownikami przy ogromnym tronie, w którym siedział Wampir. Drzwi za elfką od razu się zatrzasnęły, a z tunelu dobiegły wesołe krzyki Nadrasa: ,,Nadras dostać nagrodę, nagrodę!".
Wampir uśmiechnął się na widok Jenovy, która stała z bladą twarzą, patrząc z przerażeniem na całą tę sytuację.

Jenova

"Nie będzie litości dla niego!" przemknęło przez mysl elfce, jednak natychmiast uświadomiła sobie, że nie czas teraz na snucie planów zemsty. Jednym spojrzeniem objęła całą komnatę. Nie był to interesujący widok. Jednak teraz całą swoją uwagę Jenova skupiła na uśmiechającym się wampirze i jego dwóch wartownikach.
- Czego ode mnie chcesz? - spytała w końcu.

Hitsugaya

Wampir uśmiechnął się szeroko. Wstał ze swojego tronu i zaczął przechadzać się po sali, a za nim, jak cienie, chodziła jego obstawa - dwaj palladyni i Krasnolud.
- Ależ nic od ciebie nie chcę - powiedział beztrosko Wampir - Poza twoją krwią. Ahaa... chyba się nie przedstawiłem? Musisz przecież znać imię tego, który pozbawi cię całej twojej krwi. Ghar, do usług!
Wampir, choć od tej pory możemy go nazywać Ghar, podszedł powolnym krokiem do Jenovy i złapał ją za twarz.
- Już niedługo będziesz podana jako danie główne na moim stole. Powinnaś być szczęśliwa... to wielki zaszczyt.

Jenova

Jenova wyrwała się z uścisku Ghara.
- Na przyszłośc powiem ci, że powinieneś być trochę bardziej oryginalny. Zwabiać ofiary biednym, małym człowieczkiem. To takie prymitywne, jak na wampira... - powiedziała.
Po tych słowach zauważyła w oczach wampira błysk gniewu. Poczuła lekką satysfakcję, a po chwili szepnęła:
- Jeśli chcesz skosztować mojej krwi, najpierw musisz mnie zabić.

Zaraki Kenpachi

Zaraki przyszedł, na szczyty gór. Wiatr wiał tak, że mniejszy zwierzak pewnie by pofunął razem z żywiołem. Zaraki zobaczył małe jeziorko. *Przyda mi się odprężenie po walce z mumią* pomyślał Zaraki, rozebrał się i wskoczył do wody. Temperatura wody w jeziorze była w sam raz. Kiedy skończył się kąpać, trochę się osuszył i ubrał. *Mam nadzieję, że nie spotka mnie nic dziwnego*. Na ziemi leżała kartka, Zaraki ją podniósł. Okazało się, że rozumie tylko kilka słów bo reszta jest zamazana przez wodę...

Hitsugaya

Jenova: Ghar rzucił krótkie: Zabić ją!
Palladyni i krasnolud rzucili się na Elfkę. Jeden z paladynów uderzył jonowym mieczem w rękę Jenovy, robiąc głębokie nacięcie, a krasnolud wziął zamach, mając zamiar uderzyć ją swoim ogromnym toporem w głowę.

Zaraki: Na kartce koślawym pismem dało się odczytać tylko dwa słowa:

Elf
Kamień.
Reszta była zamazana przez wodę, lub napisana tak brzydkim pismem, że stawało się nieczytelne.

Jenova

Dzięki swej zwinności Jenova wyrwała krasnoludowi z ręki topór i jednym dobrym cięciem pozbawiła go głowy. Jednak paladyni stanowili większy problem. Elfka pobiegła kilka kroków w tył, żeby mieć więcej miejsca, lecz jej przeciwnicy podążyli za nią. Jenova zaatakowała ich toporem, który zaledwie drasnął jednego z nich. "Tym starym toporem nic nie zdziałam" pomyślała. Odrzuciła od siebie ciężką broń i chwyciła za rękojeść miecza. Tym razem atakowała celniej. Wkrótce jeden z paladynów leżał bez życia na ziemi. Jenova odbiegła od drugiego na pewną odległość, opierając się ciężko o miecz. Była bardzo zmęczona. Paladyn powoli podchodził do niej, lekko się uśmiechając. Jenova przypomniała sobie sztuczkę, którą pokonała paladyna w jej byłej celi. Zrobiła identyczną zmyłkę i po chwili ostatni z jej przeciwników potoczył się po ziemi z przebitym sercem. W sali pozostała tylko ona i Ghar.
Jenova znowu oparła się o swój miecz. Dyszała ciężko, brocząc płaszcz krwią. Nie miała najmniejszego zamiaru mścić się teraz na wampirze. Całą swą uwagę skupiała na odszukaniu jakiegoś wyjścia z tej sali.

Zaraki Kenpachi

- Co to może znaczyć...? - wyszeptał Zaraki. - Jestem pewny, że ten kamień, który jest tu opisany ma jakąś moc.
Zaraki jeszcze raz przemyślał te słowa po czym przyszła mu do łowy pewna myśl. *Hej, przecież... jeżeli to ten kamień to Mortor! To on, to o niego tu chodzi. To ten kamień, który znalazł w jaskinii razem z mieczem! Musze znaleźć tego c poszukuje tego kamienia!*

Hitsugaya

Jenova awansuje na lvl 10!
Siła +4
Zwinność +3
Szybkość +3
Psychika +4

Wampir uśmiechnął się drwiąco na widok ciał jego podwładnych, które brudziły podłogę krwią. Podszedł do jednej ze ścian i przekręcił pochodnię.
Wszystkie drzwi, okna i inne wyjścia zostały zastawione kratami. Z sufitu po linach spuściło się czterech krwawych elfów; ich oczy były szalone i puste, z czego można było wywnioskować, że są pod kontrolą wampira.